Άλεξ Χάττον, ένα παιδί που ξεκίνησε την ενασχόληση του με το μπάσκετ σε ηλικία 13 ετών, αλλά μια χονδροπάθεια τον οδήγησε στην απόφαση να εγκαταλείψει τον αθλητισμό και να ασχοληθεί με την άλλη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική!
Συνέντευξη στον Δημήτρη Φεραδούρο
Ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Πανελληνίου σε ηλικία 13 χρονών, όμως στα 15 του ο Άλεξ Χάττον προχώρησε στα παιδικά τμήματα του Παναθηναϊκού. Στη συνέχεια μετέβη στην εφηβική και ύστερα ανδρική ομάδα. Ήταν ένα παιδί γεμάτο όρεξη για μπάσκετ, αλλά οι συνθήκες τον οδήγησαν σε μια εντελώς διαφορετική ενασχόληση.
«Όταν έφυγα από τον Παναθηναϊκό και πήγα στον Κρόνο με υποσχετική πήραμε άνοδο από Β’ Εθνική στην Α2. Αργότερα έγινα μέρος του ανταλλάγματος του Μυριούνη και τα δικαιώματα μου τα πήρε ο Κρόνος. Μετά πήγα στον Πειραϊκό και μετά στο Μαρούσι. Στον Έσπερο σταμάτησε η καριέρα μου γιατί είχα τραυματισμό στο γόνατο. Η απόφαση μου να… κόψω το μπάσκετ ήρθε «εν μια νυκτί» σε ηλικία 29 χρονών και αποφάσισα να γίνω DJ», είπε ξεκινώντας στο «small talk» μας στο Ombre Aperitivo στην οδό Βουκουρεστίου, ενώ συνέχισε «Ασχολούμουν από πιτσιρικάς με τη μουσική, καθώς οι γονείς μου είχαν άμεση σχέση με το αντικείμενο και είχα τις υποδομές. Είχα κάνει κάποια χρόνια ωδείο, πιάνο κλπ…».
Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή της κουβέντας μας, πως ο Άλεξ είναι ένας ανοιχτός και ευχάριστος τύπος. Ξεκίνησε το μπάσκετ για να κάνει την… τρέλα του, αλλά δεν ανταμείφθηκε όπως του αναλογούσε.
«Το μπάσκετ δεν το έκανα για οικονομικούς λόγους, αλλά επειδή μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν δύσκολο όταν σταμάτησα, να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει. Ασχολήθηκα με τη ναυτιλία και το ραδιόφωνο (σ.σ. ως υπεύθυνος παραγωγής). Η δουλειά του DJ ήταν χόμπι και στη συνέχεια το έκανα επάγγελμα. Ασχολήθηκα με τη δισκογραφία, όπως επίσης και με το κομμάτι των πωλήσεων σε δισκογραφικές εταιρίες. Από εκεί και πέρα αποφάσισα να ασχοληθώ με δικές μου δουλειές».
Το πρώτο του «επαγγελματικό παιδί» είναι το «Apika» στην Αγία Παρασκευή, ενώ το «Kalyva Beach» στον Άγιο Πέτρο της Άνδρου, έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.
«Η γυναίκα μου είναι από την Άνδρο, γνωριστήκαμε στις διακοπές μου και έγινα… ερωτικός μετανάστης. Η οικογένεια είναι από πέρσι μόνιμα στο νησί. Λόγω της καραντίνας πήραμε αυτή την απόφαση και είναι πολύ καλό το περιβάλλον για τα παιδιά. Εγώ λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, πηγαινοέρχομαι».
Η πικρία για την απόφαση του να διακόψει το μπάσκετ όμως σχηματιζόταν στο πρόσωπο του και στις εκφράσεις του κάθε φορά που το θέμα επέστρεφε εκεί.
«Να σου πω κάτι; Εγώ σταμάτησα το 1998 το μπάσκετ και υπάρχουν ακόμα τα ίδια προβλήματα. Αθλητές που πληρώνουν από την τσέπη γιατρούς. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την οργάνωση του κάθε σωματείου, αλλά από την άλλη μεριά έχει μερίδιο και το κράτος που δεν εξασφαλίζει με νομοθεσία κάτι τέτοιο στους αθλητές».
Φαινόταν πως στη μουσική βρήκε επούλωση στις… πληγές που του είχαν δημιουργηθεί από κάπου αλλού. Μέσα μου όμως, με «έτρωγε» να μάθω αν πληρώθηκε από το μπάσκετ όπως του αναλογούσε.
«Δεν μπορώ να πω πως από το μπάσκετ πήρα τα χρήματα που θα μπορούσα. Έπαιξα πολλά χρόνια και τα… φέσια ήταν ακόμα περισσότερα. Μπορεί να πληρωνόμουν ένα μισθό για ολόκληρο χρόνο. Εγώ ήθελα να παίξω μπάσκετ και αναγκαστικά «χάρισα» αρκετές φορές χρήματα», μου απάντησε και οι απορίες μου λύθηκαν με μερικές κουβέντες του.
Ένα ακόμα... δύσκολο ερώτημα ήταν σχετικά με το που μπορούσε να ανταπεξέλθει καλύτερα. Να εκτελέσεις τις οδηγίες των προπονητών του ή να αντιληφθεί τι μουσική θέλει να ακούσει ο κόσμος;
«Υπήρξα τυχερός σαν αθλητής και είχα πολύ καλούς προπονητές σε μικρή ηλικία. Πήρα πολύ καλές βάσεις και με βοήθησαν να εκτελώ όσο γίνεται καλύτερα τις οδηγίες τους στα παρκέ. Όταν «τα άκουγα» από εκείνους, μου έβγαινε δημιουργικά και πείσμωνα, δεν με έπαιρνε από κάτω.
Είναι πολύ πιο δύσκολο λοιπόν να κάνω τον κόσμο να διασκεδάσει. Πρέπει να δημιουργείς συναισθήματα στον ακροατή. Δεν είναι μια η συνταγή σε όλα τα ακροατήρια. Πρέπει να βάλεις το κατάλληλο τραγούδι, την κατάλληλη στιγμή, έτσι ώστε να δημιουργηθεί η ανάλογη διάθεση».
Κλείνοντας ξεχώρισε τις καλύτερες επαγγελματικές του στιγμές. Στο κομμάτι του αθλητισμού ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα: «Η πρώτη στιγμή που μου έρχεται στο μυαλό είναι το πρώτο φιλικό παιχνίδι που έπαιξα με τον Παναθηναϊκό, έγινε στον «Τάφο του Ινδού» και το γήπεδο ήταν κατάμεστο. Ένιωσα μεγάλο δέος. Ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα για ένα 17χρονο παιδί».
Όσον αφορά τη μουσική πάλι, του πήρε μερικά δευτερόλεπτα, αλλά και πάλι ήταν σίγουρος για την απάντηση του: «Κάθε Σάββατο βράδυ κάναμε πάρτι σε ένα μαγαζί. Εκείνη τη μέρα είχε κανονιστεί να έρθει η ορχήστρα του Παντελίδη. Ο κόσμος δεν ήξερε κάτι. Σε κάποια φάση έκλεισαν τα φώτα και μπήκαν… αθόρυβα τα παιδιά. Ανέβηκαν στο μπαρ χωρίς να τους δει κανείς και έπαιξαν την εισαγωγή από το «Γίνεται». Περιττό να περιγράψω τι έγινε όταν άναψαν τα φώτα. Ένα χρόνο μετά έγινε και το δυστύχημα του Παντελίδη, οπότε για εμένα είναι σημαδιακό».
www.bnsports.gr
